BUNA NE TUAL YETERDİ NE BOYA..

BUNA NE TUAL YETERDİ NE BOYA...

kokusu buram buram tüten

limanda simit satan çocuklar

martıların telaşı bambaşka

işçiler gözler yolunu.

inebilseydin o vapurdan

ayağında Varna’nın tozu

yüreğinde ince bir sızı.

mavi gözlerinde yanıp tutuşan

hasretle kucaklayabilseydim

seninle, bir daha.

davullar çalsa, zurnalar söyleseydi

bağrımıza bassaydık seni Nazım,

yapardım mutluluğun resmini

başında delikanlı şapkan,

kolların sıvalı, kavgaya hazır

bahriyeli adımlarla düşüp yola

gidebilseydik meserret kahvesine,

ilk karşılaştığımız yere

ve bir acı kahvemi içseydin.

anlatsaydık

o günlerden, geçmişten, gelecekten,

ne günler biterdi,

ne geceler...

dinerdi tüm acılar seninle

bir düş olurdu ayrılığımız,

anılarda kalan.

ve dolaşsaydık Türkiye’yi

bir baştan bir başa.

yattığımız yerler müze olmuş,

sürgün şehirler cennet.

işte o zaman Nazım,

yapardım mutluluğun resmini

buna da ne tual yeterdi;

ne boya..

ABİDİN DİNO