BÜYÜMEK

Küçükken ne güzeldi.. Sevdiğin çocuğu öp kaç. Aşk şarkıları dinlemek yok. Kutu kutu pense oynarken ne kadar mutluyduk. Saklanbaçta birbirimizin yerini söylemeye çalışırdık. Şimdi saklandığımız yeri kendimiz bile bilmiyoruz. Düştüğümüzde dizlerimiz kanıyordu, şimdi ise kalbimiz. Reddedilme korkusu yoktu bir kez. Ağlasak bizim olurdu çünkü. Şimdi günlerce ağlıyoruz, ama bizim değil, başkasının oluyor. Salıncakta sallanırken her rengi aynı anda görebiliyorduk. Aşk filmlerindeki en acı karakterlerle değil, çizgi filmlerdeki en mutlu karakterle kendimizi özleştiriyorduk. Büyümeseydik, hayat aynı kalsaydı, kimse değişmeseydi KEŞKE...!