Ruşen Hakkı Ustadan

“kendi sevincimizdi tükettiğimiz
kendi ışığımız
kendi ümitlerimizdi
hep bizdik
hepsi bizimdi
bütün anlar zamanlar
onlar da
biliyorduk hepimiz
hep biliyorduk ki kader değildi
hiç değildi
yine de belliydi
bütün olmuşlar olanlar
olacaklar çoktan belliydi
biz belliydik çünkü çoktan
apaçık bir gökyüzü kadar
o kadar geniş
o kadar dar…”

Bazen de illa ki aşktan :

bir minör şarkıya ağlasa
ya da
bir çiftetelliye delirse keman
kimin umurunda
hangi keder ne kadar yakın hicrine
ya da hangi sevinç ne kadar yalan
sen kışa değil bahara inan
ayrılığın hükmü bugüne geçer
aşk her zaman...


Kederlerimiz olacak zaman zaman :

“ne varsa yaşanmış
aşksa da kavgaysa da hayata dair
hepsi bir gözü kara yolculuk
bir yürek dolusu emektir
alkışı kimindir bu oyunun
sevinci kime kalır
ya da bir perde daha sürer mi kim bilir
kim bilir kulisin ışıklı aynasından
böyle daha ne yüzler geçecektir
ne kadar erken yüzleşsen o kadar iyi
belli ki bu keder
bu yürekle gidecektir…”

Hatta ölümü hatırlayacağız bazen, hiç yüksünmeden :

vakt’olur bir sergüzeşt ömür
bir alaca kedere yürür
kimsenin vebali yoktur
söz susar yürek büyür
ne yana dönse olmaz
yangını içinden vurur
görürse ah’rini halin
evveli yaşayan görür
sevmeye yazgılı yürek
ölürse aşktan ölür…

Ama illa ki meydan okuyacağız :

“dövüşür dövüşür ölürüm
ne olur
sonra yine gelirim
bir yıldızlı gece olur
dünya yeniden kurulur
deprem olur
sel gelir
yıldırım düşer
bir güzel kadın bir deli adama varır
ben yine gelirim
yine dövüşür dövüşür ölürüm
ne olur
sonra yine gelirim…”


Seçimler ne ki?
Yıllar yitecek birbirinin ardından.
Asırlar, çağlar yitecek.
“Biz” yiteceğiz.
Ama yenilerimiz gelecek.
Ve “biz” hiç usanmadan, hiç uslanmadan yürüyeceğiz.
Hiç vazgeçmeyeceğiz.
Özgürlükten.
Aşktan
Kavgadan…